Praca wychowawczo-dydaktyczno-opiekuńcza przebiega w oparciu o następujące programy:

-Podstawa programowa wychowania przedszkolnego z dnia 14.02.2017r.

-Program wychowania przedszkolnego „W kręgu zabawy” Jadwiga Pytlarczyk

-Program adaptacyjny „Lubię tu przychodzić”

-Program wychowawczo-profilaktyczny „Ja i ty to razem my”

-Program edukacji literackiej „W magicznym świecie bajek”

Metody pracy z dziećmi w naszym przedszkolu:

Podstawową i najważniejszą formą aktywności dziecka jest zabawa, która jest dominująca w wychowaniu przedszkolnym. Nauczycielki w naszym przedszkolu w planowaniu pracy wykorzystują szereg różnorodnych metod i nowatorskich toków metodycznych, których celem jest atrakcyjne i ciekawe dla dzieci realizowanie sytuacji edukacyjnych. Dziecko, w toku tych zajęć, poznaje otaczający go świat, rozwija różnorodne umiejętności takie jak: samodzielność, kreatywność, umiejętność dostrzegania problemów, planowania i realizowania zadań, kształci kompetencje społeczne i postawy oparte na wartościach uniwersalnych (dobro, prawda, piękno). W doborze metod nauczycielki uwzględniają indywidualne możliwości dzieci oraz umiejętności, jakie planują wykształcić w danej chwili. Zatem najlepszymi metodami są te, które aktywizują i motywują dziecko oraz umożliwiają praktyczne zastosowanie zdobytej wiedzy.

Obok klasycznych metod stosowanych w przedszkolu codzienną praktykę pedagogiczną nauczycielki wzbogacają o nowatorskie toki metodyczne:

1. Metoda storyline jest ot metoda podejmowania zadań z zakresu różnych dziedzin wiedzy oraz twórcze poszukiwanie rozwiązań rozmaitych problemów. Podstawę zajęć prowadzonych metodą storyline stanowi fabuła, czyli historyjka. Jest ona wstępem i pretekstem do właściwych zajęć. To z nią związana jest najważniejsza aktywność i praca dzieci podczas zajęć.
2. Plan daltoński to koncepcja polegająca na wdrażaniu samodzielności w działaniu, podejmowaniu inicjatyw i odpowiedzialności za swoją pracę, a także rozwijająca umiejętność współpracy. Trzy zasady daltońskie to: odpowiedzialność, samodzielność i współpraca.
3. Czynnościowe nauczanie matematyki wg koncepcji prof. Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej – metoda ta pozwala na uzyskanie znacznego przyrostu dziecięcych kompetencji. Dzieci są o wiele lepiej przygotowane do szkoły. Rozumieją operacyjnie lepiej od rówieśników i chętnie rozwiązują trudne intelektualnie zadania. Potrafią się przez dłuższy czas koncentrować na zadaniach wymagających wysiłku intelektualnego. Interesują się wszystkim, co wiąże się z liczeniem. Układają i rozwiązują zadania z treścią. Doskonale orientują się w przestrzeni.
4. Metody twórczych zajęć ruchowych – gimnastyka Rudolfa Labana – metoda improwizacji ruchowej. Daje możliwość podejmowania ruchu zgodnie z własną inwencją twórczą, fantazją, doświadczeniem.
5. Metoda Carla Orffa – wyzwolenie samoekspresji poprzez słowo, gest i ruch.
6. Metoda opowieści ruchowej – nauczyciel, poprzez atrakcyjny i ciekawy temat opowiadania działa na wyobraźnię dziecka, zachęcając je do odtwarzania ruchem treści opowiadania, przedstawia czynności ludzi dorosłych, sposobu poruszania się zwierząt, ptaków, różnych sytuacji, zdarzeń itp.
7. Pedagogika zabawy „Klanza” – głównym atrybutem wykorzystywanym podczas stosowania tej metody jest duża kolorowa chusta. Zabawy przy pomocy tej chusty wykluczają rywalizację, dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo, plastykę oraz inne środki wyrazu, zapewniają dobrowolność udziału.
8. Muzykoterapia – umiejętnie dobrana muzyka „wycisza” nadmierne emocje negatywne i pobudza pozytywne, tym samym powoduje odprężenie psychiczne i fizyczne, obniża lęk, agresję pozwalając przywrócić dziecku wewnętrzną równowagę.
9. Techniki wizualizacji i bajki relaksacyjne – pozwalają dziecku odprężyć się i uspokoić. Oprócz tego, że dziecko odpręży się , to jeszcze rozwijać będzie percepcję słuchową i wyobraźnię. Dziecko może leżeć i wczuwać się w czytany tekst lub może się ruszać.
10. Wierszyki – masażyki – istotą jest naśladowanie czynności, zwierząt lub ludzi za pomocą dotyku. Są przedstawiane zwykle na plecach dziecka za pomocą dłoni. Metoda ta wzmacnia kontakt emocjonalny oraz wpływa na zaufanie i poczucie bezpieczeństwa.
11. Bajkoterapia – mówiąc najprościej: terapia przez bajkę. Ma na celu redukcję napięcia i odbudowanie pozytywnego obrazu siebie i świata.
12. Metoda nauki czytania E. i F. Przyłubskich – to metoda analityczno – syntetyczna o charakterze funkcjonalnym, w której bierze udział funkcja wzrokowa, słuchowa oraz kinestetyczno-ruchowa.
13. Techniki parateatralne – do nich zalicza się: dramę, technika zmiany ról, pantomima, teatrzyk kukiełkowy, pacynkowy, zabawy paluszkowe.
14. Zabawy badawcze, doświadczenia, obserwacje przyrodnicze – pierwszy rodzaj to wtedy, gdy dziecko ma pełną swobodę działania, samo wyznacza sobie tempo i czas pracy, ale jednocześnie jest uczenie się metodą prób i błędów. Drugi sposób odbywa się pod kierunkiem nauczyciela, który jest inicjatorem sytuacji, prowokuje do stawiania pytań, udostępnia stosowne metody i pomoce badawcze, ukierunkowuje dziecko podczas badań i eksperymentowania.
15. Metoda Batii Strauss – pozwala na przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają muzyki, tzn.: słuchając, wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela.
16. Metoda porannego kręgu zmysłów – obejmuje swym zasięgiem wszystkie zmysły: wzrok, słuch, smak, węch, dotyk. Głównym celem jest dostarczenie dzieciom określonej liczby bodźców, które pobudzą zmysły do działania, a co za tym idzie, stwarzają poczucie bezpieczeństwa, zaufania i radości. Fundamentem metody jest otaczający nas świat przyrody, który jest źródłem podstawowych symboli: żywiołów, barw, zapachów, smaków, odgłosów, wrażeń dotykowych i termicznych, które przyporządkowane są do określonej pory roku.
17. Burza mózgów – pozwala na zgromadzenie w krótkim czasie dużej ilości pomysłów na rozwiązanie jakiegoś problemu.
18. Metoda projektów – polega ona na wykonywaniu przez dzieci zadań poprzez samodzielne poszukiwania pod opieką nauczyciela. Dzieci w trakcie pracy nad projektem uczą się: przeprowadzania rozmów, samodzielnego poszukiwania materiałów, współdziałania w grupie, odpowiedzialności.
19. Zabawa dydaktyczna – to inaczej zabawa według wzoru opracowanego przez dorosłych, która prowadzi do jakiegoś konkretnego rozwiązania. Może to być: gra, układanka, rebus, loteryjka, krzyżówka czy inne tego typu rozrywki.

Wszystkie metody, jak i techniki służą wspomaganiu wszechstronnego rozwoju dziecka, rozbudzając jego aktywność twórczą, zapewniając pozytywną motywację do podejmowania zadań, a tym samym rozwijają wiarę we własne siły i możliwości.